مدرسه علميه فاطمه الزهرا(س) كشكوئيه

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) درباره خود و امتش چنین مثال می فرماید:” کاروانی در بیابان خشک ره می سپارد؛ گم کرده ی راه، مرکب خسته و وامانده ، توشه پایان یافته و توان از دست رفته ، چیزی به هلاکت کاروان نمانده است ، مردی حلیه بر سرکشیده ، آب از سر و رویش فرو می چکد ، حال کاروانیان را که می پرسد، هر کس به درماندگی، حال خود باز می گوید. مرد می پرسد : اگر شما را به آب گوارا و باغی سرسبز برسانم مرا چه خواهید داد؟ پاسخ می شنود هر چه بخواهی . پس از کاروانیان پیمان می گیرد که هیچ نمی خواهم جز آن که در میانه راه از فرمانم سر مپیچید. مرد کاروان را به آبی گوارا و باغی سرسبز می رساند ؛ دمی مکث می کند و همه را به سوی آب هایی گواراتر و باغ هایی مصفاتر می خواند ؛ امام کاروان عهد از یاد برده است. فرمانش را نمی پذیرد . تنها گروهی با او به راه می افتند و به باغ هایی سرسبزتر و آبی گواراتر می رسند و آنان که می مانند ، شب هنگام در دام دشمن گرفتار می آیند. ( ابن ابی الحدید ، شرح نهج البلاغه، ج19،ص171)